't Zijn echte wel stuk voor stuk geweldige kids hoor.
Laat het mij kort omschrijven... gezien de situatie die ik straks zal schetsen waren jullie kinderen alweer... tof, grappig, lief, soms wel kapoenen maar... heel fijne schatten die... ondanks alles zich heel voorbeeldig hebben gedragen.
Dat gezegd zijnde... over tot de orde van de dag.
Wel... waar moet ik nu weer beginnen...
Ik wou eigenlijk als titel alweer 'klachten aan...' zetten maar... niemand heeft een ongeval in de hand, hé. Ik ben moe, moe maar toch voldaan. Een goed gevoel aan de groep, de begeleiders en vooral het uur dat we toch thuis waren. Al bij al viel het allemaal heel goed mee dus... geen klachten aan.
Deze morgen vertrokken we goed...
Voor de mama's die het zich nog kunnen herinneren waren mijn laatste woorden voor de deuren dicht gingen " 't Is maar tot vanavond hoor!" Foei, Marijke dat zeg je dus nooit meer, hé. ;)
Met de trein langs Mechelen om zo naar Antwerpen Centraal te rijden. (Achteraf gezien was dit de beste route richting Antwerpen en terug)
Een dubbeldekkertrein, grappige roltrappen en vrolijke kindertjes die een dag vol avontuur tegemoet gingen.
Na de trein was het dus langs de diamantwijk richting Terliststraat. Kosjere beenhouwers, heimisch bakkers met heerlijke cake (met dank aan Claire) en vooral de synagoge. Daar stond Stefaan Naftuli Pollak ons op te wachten. We mochten onmiddellijk doorlopen naar de synagoge zelf waar er achteraan nog een aantal mannen de Thora zaten te bestuderen en met elkaar aan het praten waren. Naftuli heeft ons alle geheimen (niet dat er geheimen zijn) over het jodendom prijs gegeven en eens dit goed op dreef kwam kwamen daar zoveel vragen van die kinderen. Ze waren oprecht geinteresseerd. Vraag het hen zelf maar wat ze er allemaal nog van weten. Volgende week bundelen we al onze informatie nog eens en proberen we er een mooi boek van te maken. Na nog een paar plasbeurten van de kids ging het dan richting Dageraadplein waar we op het terras van 'De Schraelen troost' (alles hangt duidelijk aan elkaar vandaag) ons boterhammetjes konden verorberen.
Met dank aan Mimi die ons van een natje voorzag. Als nagerechtje hadden we dan de heerlijke Heimisch cake. Daarna konden de kids nog even spelen op de speeltoestellen die daar stonden. Youssef, die ons ondertussen had gevonden in Antwerpen, heeft ons dan helemaal tot aan de boeddistische tempel gegidst zodat dit toch al geen zoektocht hoefde te worden. Niet dat we daarvoor al fout waren gelopen, in tegendeel alles liep blijkbaar verbazend goed vandaag. Behalve de toiletten dan, hé, Claire ;)
Eenmaal in de boeddistische tempel werd het allemaal rustig. We deden onze schoenen uit en gingen op de matten zitten. Na de gong gingen de kinderen eerst even in stilte mediteren. Elk op zijn manier welliswaar maar... iedereen werd stil. Daarna vertelde Willy (de leraar) ons het verhaal van het leven van Boeddha... Hoe die aan zijn derde oog kwam is nog steeds niet duidelijk vrees ik maar... we proberen dat volgende week nog wel eens uit te leggen. En alweer hier hetzelfde... er werd een verhaal vertelt en ... de gasten stelden vragen en vragen en vragen... Daarna ging het richting 1ste verdieping waar we allemaal mandala's gingen inkleuren. Ze zitten allemaal nog in mijn rugzak maar daar was blijkbaar geen tijd voor tijdens de treinreis om deze rustig uit te delen. ;) Mijn excuses hiervoor maar dat zal dus ook voor volgende week zijn. Na de mandala's werden we ook nog een extra in de watjes gelegd door Fons, Willy en eigenlijk het hele team. Toffe, warme mensen die voor ons ook nog een drankje en een wafeltje klaar hadden staan. Het lijkt alsof het zo moest zijn.
Plots moesten we er dan toch wat haast achter steken want... onze trein ging binnen 25 minuutjes in Antwerpen Berchem zijn en... we moesten toch nog even stappen maar... we waren op tijd. Eventjes wachten op het perron en dan... joepie, richting Temse...
Alles liep goed... of dat dachten wij toch. In Antwerpen Zuid komt Selina (de mama van Alexander) ook nog bij ons aansluiten en die wist te vertellen dat er iets niet goed was maar wat... en dan... stopt die trein... een beetje later komt de conducteur ons ook nog vertellen dat ze niet goed weten wat er gaat gebeuren... kwestie van misschien maar 10 minuten maar... het kon ook 2 uur zijn...
Daarvoor hebben we dus gsm's hé. Even snel het thuisfront verwittigen dan we niet tijdig in Temse zullen zijn...
Uiteindelijk mogen we van de conducteur een bezoekje brengen aan de machinist... we moeten daar even wachten en dan plots... vertrekt de trein terug dus... dan maar terug naar onze plaatsen.
Blijkbaar hadden jullie op dat moment het nieuws al vernomen en kreeg ik de ene telefoon na de andere. Sorry mensen als ik niet heb teruggebeld maar... ik kon dat er niet tussen krijgen. Ik moest proberen om het thuisfront te informeren, de kinderen rustig te houden en dan noodplannen bedenken... euhm... de rust die er was in de tempel die was op dat moment heel ver weg. Maar... zoals al in het begin van het berichtje... het waren schatjes die gasten en de begeleiders moesten er niet voor onder doen.
Eenmaal de trein aan het rijden was kregen we het bericht dat we terug naar Antwerpen Berchem gingen maar toen wisten we nog niet precies wanneer we richting Mechelen en dan Temse konden maar dat viel duidelijk heel goed mee want om 16u23 gingen we richting Mechelen. Allez, 't is te zeggen, die trein had ook al 5 minuutjes vertraging dus... nog altijd onzekerheid over verbinding, hé.
Maar... éénmaal in Mechelen stond er gewoon nog een trein richting Temse te wachten. En dan... was het opluchting. De stress was weg nu gewoon zoveel mogelijk mensen smsen (we komen aan om 5u10. kunnen jullie zoveel mogelijk mensen verwittigen. de gestrande reizigers van de kolibrie) en... klaar is kees, hé.
Iedereen is veilig en wel thuis geraakt maar... ik vrees dat ze allemaal verschrikkelijk moe zullen geweest zijn.
't Was vermoeiend en...vooral spannend op sommige momenten.
Dit kon alvast tellen als eerste uitstap. ;)
Misschien dat ik volgende keer toch maar thuis blijf ;)
Nee, dit kan mij niet tegenhouden. Er kan altijd en overal wel iets gebeuren maar... blijkbaar kon iedereen tijdig vewittigd worden en zijn alle mensen tijdig om hun kind gekomen.
Dank je wel aan Trui, Hylke en Debby die de telefoon hebben gebruikt vanuit het thuisfront want dit was niet zo evident vanop een trein...
KLIK OP DE FOTO VOOR EEN DIAVOORSTELLING VAN ONZE DAG
Geen opmerkingen:
Een reactie posten